Το βασανιστήριο της τελειομανίας

«Στο σχολείο ήθελα να παίρνω άριστα σε όλα τα μαθήματα».

«Αν δεν έχω υψηλές αποδόσεις στη δουλειά, δεν κοιμάμαι τα βράδια». «Δεν αφήνω ποτέ γεμάτο τον νεροχύτη πριν πάω για ύπνο»...

Μικρές ιστορίες τελειομανίας. Ολοι έχουμε να πούμε από μία. Οταν νιώθουμε ότι πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι σε ό,τι κάνουμε.

Στην τελειομανία οτιδήποτε είναι λιγότερο από τέλειο δεν είναι αποδεκτό. Αρνούμαστε πεισματικά να βάλουμε νερό στο κρασί μας,  τεντώνοντας όρια και αντοχές.

Οι περισσότεροι αναζητάμε την αποδοχή ή την αίσθηση έλεγχου. Αλλοτε πάλι θεωρούμε ότι οι υψηλές απαιτήσεις είναι ο δρόμος προς την επιτυχία. Ομως πόσους επιτυχημένους ή ευτυχισμένους τελειομανείς βλέπουμε γύρω μας; Μήπως βασανίζουμε άδικα τον εαυτό μας; Και πώς θα ξέρουμε κάθε φορά τα όρια μεταξύ υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων;

Ενα συνηθισμένο σύμπτωμα της τελειομανίας είναι η εργασιομανία. Μια ανισόρροπη μάχη για περισσότερα, καλύτερα κα γρηγορότερα αποτελέσματα. Αλλά τα πράγματα ξεφεύγουν όταν η άπιαστη τελειότητα γίνεται αφορμή για να αμφιβάλλουμε για την αξία μας και να νιώθουμε μειονεκτικά απέναντι στους άλλους.

Θα θέλαμε κάποιος που αγαπάμε να συμπεριφέρεται έτσι στον εαυτό του; Σε ποιους τομείς είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας; Στις σχέσεις, στη δουλειά, στην εμφάνιση, στο νοικοκυριό; Ο άλλος δρόμος; Να θέτουμε ρεαλιστικούς στόχους, να επιτρέπουμε λάθη στον εαυτό μας, να μην τον συγκρίνουμε με άλλους.

Πώς να πειστούμε ότι δεν είμαστε θεοί; Κάποιοι προτείνουν τη λέξη «πρόοδος» αντί για «τελειότητα». Αλλοι θυμίζουν ότι «εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Ας χαλαρώσουμε για το αποτέλεσμα απολαμβάνοντας τη διαδικασία. Η μόνη τελειότητα που αξίζει να κατακτήσουμε είναι αυτή που φέρνει το μεράκι.

http://m-agapi.blogspot.gr/