Η βιοπολιτική του εθελοντισμού

Η βιοπολιτική του εθελοντισμού

Πώς η ανθρώπινη αλληλεγγύη μετουσιώνεται σε ανθρωποκτόνο «ανθρωπισμό»

Σε μια εποχή γενικευμένης κοινωνικής-οικονομικής βαρβαρότητας που εκδηλώνεται ως βαθύτατη ανθρωπιστική κρίση, ποιες βαθύτερες ψυχολογικές και κοινωνικές ανάγκες ικανοποιούν οι εθελοντικές κοινωνικές δραστηριότητες των πολυάριθμων ατόμων που επενδύουν σε αυτές;

Αρκεί η επίκληση των μεγάλων κοινωνικών καταστροφών για να εξηγηθούν η μαζικότητα και η ποικιλία των νέων φαινομένων εθελοντισμού και των οργανωμένων φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων;

Αν είναι αλήθεια, όπως συχνά λέγεται, ότι το τέλος της νεωτερικότητας συνεπάγεται αυτομάτως και «το τέλος του ανθρώπου», τότε τι μπορεί να σημαίνει «ανθρωπιστική πολιτική» σήμερα;

Μολονότι έχουν διατυπωθεί, κατά καιρούς, διάφορες πολιτικές, στατιστικές και αμιγώς κοινωνιολογικές ερμηνείες αυτών των φαινομένων, δεν έχουν διερευνηθεί επαρκώς τα ψυχολογικά και, ενδεχομένως, τα βιολογικά κίνητρα της ανθρώπινης ανάγκης για αλληλεγγύη που εκδηλώνεται μέσω του αυθόρμητου ή του οργανωμένου κοινωνικού εθελοντισμού.

Ο αυθαίρετος διαχωρισμός της βιολογικής από την κοινωνική μας ζωή συνεπάγεται για μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού την αμφισβήτηση του δικαιώματός του στη ζωή.

Ετσι, στις ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες, η προσχεδιασμένη ελαχιστοποίηση του νεωτερικού κράτους πρόνοιας επιβάλλει τη μεγιστοποίηση των εξατομικευμένων, άμισθων και κυρίως πολιτικά ανώδυνων εθελοντικών πρακτικών.

Τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας όταν βλέπουμε έναν συνάνθρωπό μας να υποφέρει ή ένα προσφυγόπουλο να κλαίει απαρηγόρητο;

Αυτό που οι περισσότεροι από εμάς διαπιστώνουν είναι ότι όχι απλώς αντιλαμβανόμαστε και επε­ξεργαζόμαστε συνειδητά τον πόνο τους, αλλά, ώς έναν βαθμό, βιώνουμε προσωπικά και ενίοτε σωματικά τον πόνο των άλλων.

Αυτόν ακριβώς τον αδιαφανή εγκεφαλικό μηχανισμό εκμεταλλεύεται σήμερα η βιοπολιτική για να χειραγωγεί με επιτηδειότητα τη συμπεριφορά των εθελοντών

Αναμφίβολα, κάθε οργανωμένη εθελοντική δράση έρχεται να καλύψει μια υπαρκτή κοινωνική ανάγκη, προκύπτει δηλαδή από την εμφανή ανεπάρκεια των δομών του οργανωμένου κράτους και της κοινωνίας στο να χειριστούν εγκαίρως και αποτελεσματικά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ορισμένα μεμονωμένα άτομα ή ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.

Προβλήματα που, κατά κανόνα, δημιουργούνται από τις ίδιες τις κοινωνίες οι οποίες, εκ των υστέρων, καλούνται να τα λύσουν.

Παρ’ όλα αυτά, από πολυάριθμες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές έρευνες σε όλο τον πλανήτη προκύπτει ότι η συστηματική ενασχόληση με τον κοινωνικό εθελοντισμό βοηθά όχι μόνο αυτούς που δέχονται βοήθεια αλλά και αυτούς που την προσφέρουν.

Πράγματι, οι σχετικές στατιστικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι τα άτομα που συμμετέχουν ενεργά, συνειδητά και για μεγάλο χρονικό διάστημα σε εθελοντικές πρακτικές αισθάνονται πιο ισορροπημένα, λιγότερο δυστυχή και πολύ πιο ικανοποιημένα από τη ζωή τους σε σύγκριση με τα άτομα που δεν εμπλέκονται σε τέτοιες αλτρουιστικές δραστηριότητες.

Μάλιστα, οι περισσότεροι εθελοντές δηλώνουν όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και σωματικά ανανεωμένοι από αυτές τις κοινωνικά επωφελείς δραστηριότητές τους.

Αραγε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι απλώς θύματα της συστηματικής προπαγάνδας υπέρ του εθελοντισμού και άρα πρόκειται για μαζική αυτοεξαπάτηση ή αντίθετα για την πραγματική ικανοποίηση μιας ζωτικής ανθρώπινης ανάγκης;

Η ψυχολογία του καλού Σαμαρείτη

Η μακροχρόνια ενασχόληση με οργανωμένες εθελοντικές δραστηριότητες δεν είναι μόνο κοινωνικά επωφελής και ψυχολογικά ανανεωτική, επιπλέον φαίνεται πως μειώνει δραστικά το εργασιακό άγχος και την κοινωνική ανασφάλεια των εθελοντών.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν οι πολυετείς έρευνες δύο εργασιακών ψυχολόγων, της Eva Mojza και της Sabine Sonnentag.

Οπως έδειξαν, τα άτομα που εκτός από την καθημερινή εργασιακή τους δραστηριότητα συμμετείχαν (συχνά) σε εθελοντικές δραστηριότητες ήταν περισσότερο ικανά να χαλαρώνουν στις έντονες εργασιακές πιέσεις.

Οι εθελοντές φαίνεται πως είναι πολύ πιο ψύχραιμοι και υπομονετικοί από τους συναδέλφους τους, μολονότι αντιμετωπίζουν εξίσου δύσκολες και πιεστικές εργασιακές συνθήκες.

Μάλιστα, όπως δηλώνουν οι ίδιοι: όσο περισσότερο επιδίδονταν σε εθελοντικές πρακτικές τόσο περισσότερο χαλαροί αισθάνονταν την επόμενη μέρα στην εργασία τους!

Το υπονομευτικό αλλά εύλογο ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε είναι: άραγε είναι οι εθελοντικές πρακτικές αυτές καθεαυτές που προκαλούν αυτές τις θετικές ψυχολογικές αντιδράσεις απέναντι στο καθημερινό άγχος και τις αφόρητες εργασιακές πιέσεις ή, αντιθέτως, είναι τα πιο ήρεμα και ισορροπημένα ψυχολογικά άτομα που συνήθως τείνουν να ασχολούνται με τον εθελοντισμό;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι καθόλου απλή, διότι σε τέτοια περίπλοκα ψυχολογικά φαινόμενα η γραμμική λογική του «αυγού και της κότας» δεν είναι προφανής.

Πάντως, οι περισσότεροι ειδικοί ψυχολόγοι συμφωνούν ότι θα πρέπει να υπάρχει μια αμφίδρομη αλληλεπίδραση μεταξύ εθελοντισμού και ψυχολογικής ευεξίας και θεωρούν πλέον επαρκώς επιβεβαιωμένο ότι υπάρχει όντως μια εγγενής θετική επίδραση σε όσους ή όσες ασκούν συνειδητά τον εθελοντισμό.

Πώς όμως εξηγούν αυτή τη θετική επίδραση του εθελοντισμού; Κατ’ αρχάς, τα άτομα που επιδίδονται σε τέτοιες κοινωφελείς δραστηριότητες εντάσσονται σε μια κοινωνική ομάδα η οποία συνήθως αποτελείται από άλλα άτομα με παρόμοια ενδιαφέροντα και κοινωνικές ανησυχίες.

Ταυτόχρονα, κάθε δραστηριότητα πραγματοποιείται ομαδικά ή, έστω, με άλλους ανθρώπους.

Επιπλέον, η ένταξη σε μια ομάδα εθελοντών διευρύνει ανέλπιστα τις ευκαιρίες για απόκτηση νέων γνώσεων ή πρακτικών ικανοτήτων και κυρίως για νέες κοινωνικές επαφές με άτομα τα οποία ασφαλώς θα πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέροντα αφού μοιράζονται τις ίδιες προσωπικές ανησυχίες και κοινωνικοπολιτικές απόψεις.

Η απόδραση λοιπόν από την κοινωνική απομόνωση σε συνδυασμό με τον ομαδικό χαρακτήρα της εθελοντικής εργασίας αποδεικνύεται ιδιαίτερα επωφελής για τους εθελοντές: ξεχνάνε, πρόσκαιρα, τα προσωπικά τους προβλήματα και με τη βοήθεια της ομάδας παρακάμπτουν τα αυτοκαταστροφικά ψυχολογικά και κοινωνικά τους αδιέξοδα, επενδύοντας σε δήθεν λιγότερο «αυτιστικούς» στόχους.

Στόχους που, σε περιόδους γενικευμένης κοινωνικής κρίσης, θεωρούνται όχι μόνο περισσότερο ευγενικοί αλλά και κοινωνικά χρήσιμοι.

Ολα αυτά από κοινού φαίνεται πως συμβάλλουν αποφασιστικά στην επιλογή του εθελοντισμού από εκείνα τα άτομα που αναζητούν εναγωνίως έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και σκέψης.

Πόσο ανιδιοτελής είναι ο εθελοντισμός;

Με άλλα λόγια, η ένταξη σε μια νέα κοινωνική ομάδα, στην οποία υποτίθεται ότι επέλεξαν να ενταχθούν «ελεύθερα» οι ίδιοι οι εθελοντές, σε συνδυασμό με το κοινωνικά επωφελές έργο που πραγματοποιούν, τους προσφέρει το πολυπόθητο -αλλά κάθε άλλο παρά ανιδιοτελές- αίσθημα αισιοδοξίας, πληρότητας και προσωπικής δικαίωσης που από καιρό είχαν απολέσει στην καθημερινή κοινωνική, εργασιακή και οικογενειακή τους ζωή!

Μια ενοχλητική αλλά εύλογη απορία που θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει είναι: Ωραία όλα αυτά, όμως θα μπορούσε κανείς κάλλιστα να γνωρίσει νέα επωφελή πράγματα ή να δημιουργήσει νέες κοινωνικές επαφές ακολουθώντας, για παράδειγμα, μαθήματα μαγειρικής, θεάτρου, δημιουργικής γραφής ή ακόμη και ένα ομαδικό άθλημα.

Τι το ιδιαίτερο και μοναδικό έχουν οι εθελοντικές δραστηριότητες;

Αναζητώντας μια πιο σαφή εξήγηση γι’ αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, οι ερευνητές -ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι- διαπίστωσαν ότι η εθελοντική δραστηριότητα αναπληρώνει, έστω και φαντασιακά, τη βαθύτερη ανάγκη των ανθρώπων να επιτελούν μια προσωπική, δημιουργική και κυρίως χρήσιμη κοινωνική δραστηριότητα.

Διόλου περίεργο που, στατιστικά, στον εθελοντισμό επενδύουν επωφελώς κυρίως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι.

Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις πρωτοποριακές έρευνες του Edwin Boezeman και της Naomi Ellemers στην Ολλανδία και του Theo Wehner και της ομάδας του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης.

Το απρόσμενο συμπέρασμα αυτών των ερευνών είναι ότι το ψυχολογικό πρότυπο του εθελοντή αντιστοιχεί και συνήθως αντιπροσωπεύεται από άτομα που δεν είναι καθόλου ικανοποιημένα από την επαγγελματική ή και την ιδιωτική τους ζωή.

Υπό αυτή την έννοια, ο μετανεωτερικός εθελοντισμός δεν έχει καμία σχέση με την ιστορικά ξεπερασμένη αστική φιλανθρωπία, αφού πλέον προβάλλεται μαζικά ως υποκατάστατο είτε της κανονικής εργασίας και της αποδομημένης λειτουργίας του κράτους πρόνοιας.

Η επιλογή της απαξίωσης της εργασίας και του κράτους πρόνοιας στις πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες οδηγεί αναπόφευκτα σε ανεπαρκέστατες ιδιωτικές αλλά και οικονομικά επωφελείς προσπάθειες αναπλήρωσης μέσω των μεγάλων ΜΚΟ.

Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως το γιατί και κυρίως το πώς η μετανεωτερική βιοπολιτική, χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη επιστήμη, έχει επιβάλει τον εθελοντισμό ως μορφή άμισθης κοινωνικής εργασίας αλλά και ως μέσο κοινωνικής διαχείρισης και εκτόνωσης της οργής ενός ολοένα διογκούμενου αριθμού περιθωριοποιημένων πολιτών.

Η ελεγχόμενη αποσάθρωση και η προσχεδιασμένη ελαχιστοποίηση του νεωτερικού κράτους πρόνοιας επιβάλλει τη μεγιστοποίηση των εξατομικευμένων, άμισθων και κυρίως πολιτικά ανώδυνων εθελοντικών πρακτικών.

Η κοινωνική αλληλεγγύη ως εγκεφαλική λειτουργία

Το ότι οι άνθρωποι -αλλά και τα περισσότερα θηλαστικά- είναι ικανά να αντιλαμβάνονται, να συναισθάνονται και να βιώνουν τα αισθήματα της χαράς ή του πόνου που αισθάνεται ένα τρίτο πρόσωπο είναι μια κοινότοπη διαπίστωση που επιβεβαιώνεται από την καθημερινή μας εμπειρία.

Πολύ λιγότερο κοινότοπη αποδεικνύεται η κατανόηση των νευροεγκεφαλικών μηχανισμών στους οποίους βασίζεται και των βιοψυχολογικών αναγκών που ικανοποιεί αυτή η σχεδόν «μαγική» ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε και κυρίως να βιώνουμε σε πρώτο πρόσωπο τις προσωπικές εμπειρίες των άλλων.

Αυτή η αδιαφανής και μέχρι πρόσφατα παρεξηγημένη βιολογική μας ικανότητα αποτελεί πλέον αντικείμενο μελέτης των νευροεπιστημών.

Μολυσματικά συναισθήματα

Χάρη σε αυτόν τον διεπιστημονικό τομέα έρευνας -που περιλαμβάνει τη νευρολογία, τη νευροβιολογία, τη νευροψυχολογία και κάποιες γνωσιακές επιστήμες- αρχίζουμε να κατανοούμε τις νευροφυσιολογικές προϋποθέσεις και τις βιολογικές λειτουργίες των φαινομένων της ενσυναίσθησης και της αλληλεγγύης.

Ολα τα ευγενή μας συναισθήματα -η συμπόνια, ο αλτρουισμός, ίσως ακόμη και ο έρωτας- εξαρτώνται από αυτή την ιδιαίτερα αναπτυγμένη ικανότητα του είδους μας για ενσυναίσθηση.

Για παράδειγμα, η Μαρία, ένα συμπαθητικό κοριτσάκι τριών ετών, βρίσκεται στην παιδική χαρά και βλέπει τον Γιώργο, ένα άγνωστο συνομήλικο παιδάκι, να κλαίει σπαρακτικά επειδή έπεσε από την κούνια.

Η άμεση αντίδρασή της είναι να βάλει κι αυτή τα κλάματα και αμέσως μετά να του προσφέρει την αγαπημένη της κούκλα για να τον παρηγορήσει.

Και θα ήταν μεγάλο σφάλμα να πιστέψει κανείς ότι τέτοιες εκδηλώσεις ενσυναίσθησης του πόνου των άλλων αφορούν μόνο τα νήπια.

Για να κατανοήσουμε το πώς η σύγχρονη νευροεπιστήμη επιχειρεί να εξηγήσει τα αινιγματικά μέχρι χθες βιοψυχολογικά φαινόμενα, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο πρωτοποριακό έργο της Frederique de Vignemont, διακεκριμένης γνωσιακής νευροψυχολόγου, η οποία από καιρό έχει εστιάσει τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα στη μελέτη των μηχανισμών της ανθρώπινης ενσυναίσθησης του πόνου.

Οπως η ίδια επισημαίνει ανελλιπώς στα κείμενά της, το συναίσθημα του πόνου είναι διττής φύσεως: πρόκειται για μια εμπειρία αισθητηριακή και ταυτόχρονα συναισθηματική.

Σε ένα τυπικά νευρολογικό-αισθητηριακό επίπεδο ανάλυσης, οι άνθρωποι αισθάνονται την ένταση του πόνου σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του σώματός τους.

Σχεδόν παράλληλα, σε ένα συναισθηματικό-ψυχολογικό επίπεδο ανάλυσης, ο πόνος βιώνεται ως δυσάρεστο συναίσθημα.

Συνεπώς, ό,τι οι ειδικοί περιγράφουν ως «μήτρα του πόνου» περικλείει, από νευροφυσιολογικής απόψεως, δύο διακριτά εγκεφαλικά δίκτυα που ενεργοποιούνται παράλληλα όταν πονάμε: ένα αισθητηριακό και ένα συναισθηματικό.

Τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλό μας όταν βλέπουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο να σφαδάζει από τον πόνο ή ένα παιδάκι να κλαίει απαρηγόρητο;

Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι όχι απλώς αντιλαμβανόμαστε και επεξεργαζόμαστε συνειδητά τον πόνο τους, αλλά, ώς έναν βαθμό, βιώνουμε προσωπικά και ενίοτε σωματικά τον πόνο των άλλων.

Αυτόν ακριβώς τον αδιαφανή εγκεφαλικό μηχανισμό εκμεταλλεύεται, σήμερα, η βιοπολιτική για να χειραγωγεί με επιτηδειότητα τους εγκεφάλους των εθελοντών.

Διαβάστε περισσότερα

Ευρωπαϊκό μέτωπο μετά τις δηλώσεις Τραμπ UPD

Ευρωπαϊκό μέτωπο μετά τις δηλώσεις Τραμπ UPD

O Φ.-Β. Σταϊνμάγερ δήλωσε ότι η σύνοδος των 28 υπ.Εξ. της Ε.Ε. σήμερα, «προφανώς θα επηρεαστεί» από τις δηλώσεις Τραμπ, που προκάλεσε «έκπληξη και ταραχή, σίγουρα όχι μόνο στις Βρυξέλλες» | AP Photo/Geert Vanden Wijngaert

Έντονη η αντίδραση στις Βρυξέλλες μετά τις δηλώσεις του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ότι το ΝΑΤΟ είναι ένας παρωχημένος θεσμός και ότι σταδιακά κράτη θα φεύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετά το πέρας της συνόδου των υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ύπατη εκπρόσωπος της Ε.Ε. για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, Φεντερίκα Μογκερίνι, δήλωσε ότι η Ε.Ε. θα παραμείνει ενωμένη.

Η Φεντερίκα Μογκερίνι ανέφερε πως σέβεται τις απόψεις του νεοεκλεγέντος προέδρου των ΗΠΑ, «αλλά πιστεύω ότι η Ε.Ε. θα παραμείνει ενωμένη στο μέλλον» και επικαλούμενη συζήτηση που είχε με τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, Μπόρις Τζόνσον, σημείωσε πως όσο το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μέλος της Ε.Ε., δεν θα υπάρξουν διμερείς διαπραγματεύσεις για συμφωνίες εμπορίου με τρίτες χώρες, κάτι που ισχύει -όπως είπε- για όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.

Αναφερόμενη στις μελλοντικές σχέσεις Ε.Ε.-ΗΠΑ, η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας σχολίασε πως η επόμενη αμερικανική διοίκηση θα διαμορφώσει με την Ένωση μια «πολιτική σχέση», η οποία ευχήθηκε να είναι σχέση «συνεργασίας».

Άλλωστε, όπως είπε, το εν λόγω ζήτημα έχει τεθεί σε συζήτηση που είχε με τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς και υπάρχει η «βούληση» να χτιστεί μια τέτοια σχέση.

Επίσης, ξεκαθάρισε ότι δεν θα σχολιάσει «προθέσεις προτού γίνουν πολιτικές», και πως προσβλέπει σε μια συνεργασία στη βάση των «κοινών συμφερόντων».

«Η Ε.Ε. έχει τις δικές της συμπαγείς, αυτόνομες και δυνατές πολιτικές», σημείωσε και τόνισε πως, ακόμα και αν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, κάτι που έχει συμβεί και στο παρελθόν, θα συζητηθούν με τη νέα διοίκηση μόλις αναλάβει καθήκοντα.

Σταϊνμάγερ: «Υπάρχει ανησυχία»

Λίγη ώρα πριν από την έναρξη της συνόδου των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. Στις Βρυξέλλες, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, έπειτα από συνάντηση που είχε με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, τόνισε πως «οι δηλώσεις του εκλεγμένου προέδρου Τραμπ, που θεωρεί ότι το ΝΑΤΟ είναι παρωχημένο, έγιναν δεκτές με ανησυχία».

Σημείωσε βέβαια ότι θα πρέπει «να δούμε ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για την αμερικανική πολιτική» και σημείωσε ότι η δήλωση περί παρωχημένου ΝΑΤΟ «έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είχε πει ο (μελλοντικός) Αμερικανός υπουργός Άμυνας κατά την ακρόασή του στην Ουάσινγκτον λίγες ημέρες νωρίτερα».

Επιπλέον, αργότερα μιλώντας με δημοσιογράφους, ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ ανέφερε ότι οι υπουργοί Εξωτερικών κρατών-μελών του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης διατυπώνουν τον προβληματισμό τους σχετικά με τα σχόλια για το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο.

«Μίλησα σήμερα όχι μόνο με υπουργούς Εξωτερικών της Ε.Ε., αλλά επίσης με υπουργούς Εξωτερικών κρατών-μελών του ΝΑΤΟ και μπορώ να επισημάνω ότι οι ενδείξεις είναι ότι δεν υπήρξε καμία εκτόνωση των εντάσεων», είπε.

Σύμφωνα με τον Φ.-Β. Σταϊνμάγερ, η σύνοδος των 28 υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πραγματοποιείται σήμερα στις Βρυξέλλες, «προφανώς θα επηρεαστεί, αν όχι θα καθοριστεί, από τις δηλώσεις του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος προκάλεσε έκπληξη και ταραχή στις Βρυξέλλες και, υποθέτω, σίγουρα όχι μόνο στις Βρυξέλλες».

Αναφερόμενος δε στο Μεσανατολικό, και με δεδομένη την πρόθεση του Ντόναλντ Τραμπ να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών επισήμανε ότι ο εβραϊκός εποικισμός δεν θα πρέπει να υπονομεύσει τις προσπάθειες για επανέναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών με τους Παλαιστίνιους, αναγνωρίζοντας φυσικά ότι η ασφάλεια του Ισραήλ είναι επίσης σημαντική.

«Θα πρέπει να είναι επιθυμία όλων των πλευρών να υπάρξουν αποτελέσματα που θα σημαίνουν ότι το Ισραήλ και η Παλαιστίνη μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά στη Μέση Ανατολή», δήλωσε ο Σταϊνμάγερ.

«Δεν θα το επιτρέψει το Κονγκρέσο»

Σε δηλώσεις του στο πρακτορείο Reuters, ο Γερμανός εκπρόσωπος του υπουργείο Άμυνας στη Συμμαχία, Γιούργκεν Χαρντ, δήλωσε ότι δεν περιμένει ότι το αμερικανικό Κονγκρέσο θα επιτρέψει στην Ουάσιγκτον να εγκαταλείψει τον ηγετικό της ρόλο.

Επίσης, ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερμανίας, Νόρμπερτ Ρέντγκεν, δήλωσε πως η Γερμανία θα δώσει αγώνα για να αποκατασταθεί η ενότητα της Δύσης.

«Η Ευρώπη δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον ρόλο που έχουν οι ΗΠΑ στη ασφάλεια, συνεπώς πολλά πράγματα διακυβεύονται εδώ: οι ίδιες οι ρίζες του διεθνούς φιλελευθερισμού και η ευρωπαϊκή ασφάλεια. Και θα παλέψουμε γι' αυτό, διότι είναι ζήτημα ύπαρξης», τόνισε.

Μέρκελ: «Ας αναλάβει καθήκοντα...»

Η Άνγκελα Μέρκελ από την πλευρά της, μιλώντας σε δημοσιογράφους στο Βερολίνο, είπε ότι οι θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ είναι «γνωστές προ καιρού» και τόνισε:

«Πιστεύω ότι εμείς οι Ευρωπαίοι έχουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας».

Και κατέληξε:

«Προσωπικά, θα περιμένω μέχρι να αναλάβει τα καθήκοντά του και τότε θα εργαστούμε μαζί του σε κάθε επίπεδο».

Γκάμπριελ: «Να δείξουμε αποφασιστικότητα»

Από το Βερολίνο, ο αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, αντιδρώντας στις θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ, εκτίμησε ότι η Ευρώπη θα πρέπει να επιδείξει «αποφασιστικότητα».

Όπως τόνισε, πιστεύει ότι «οι Ευρωπαίοι, δεν θα πρέπει να πέσουμε σε βαθιά κατάθλιψη. Δεν υποτιμώ αυτά που είπε ο Τραμπ για το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., όμως θα μας έκανε καλό να επιδείξουμε λίγη αποφασιστικότητα σε μια τέτοια κατάσταση», επεσήμανε ο επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) στη Γερμανία, μιλώντας στην εφημερίδα Bild.

Ian Langsdon, Pool via AP

Ολάντ: Η Αμερική του Τραμπ να «μη φοβάται τον εαυτό της»

Απάντηση στις συνεντεύξεις του Ντόναλντ Τραμπ έδωσε και ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος δήλωσε ότι η Αμερική του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ δεν πρέπει «να φοβάται τον εαυτό της και τον κόσμο».

Μιλώντας από το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών, έστειλε το μήνυμα ότι κανείς πρέπει να βρει έναν τρόπο «για να κάνει τον κόσμο να κατανοήσει ότι δεν πρέπει να συμπτύσσεται, περιλαμβανομένης της μεγαλύτερη δύναμης του πλανήτη», των ΗΠΑ.

Όπως τόνισε, «η μεγαλύτερη δύναμη του πλανήτη πρέπει να είναι εκείνη που κανονικά θα έχει τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό της, δεν πρέπει να φοβάται».

«Εάν αρχίσει να νιώθει φόβο για τον εαυτό της και για τον κόσμο, πώς θα είναι ικανή να επηρεάσει, να παραγάγει λάμψη, να προσελκύσει;» διερωτήθηκε ο πρόεδρος της Γαλλίας.

Και κατέληξε:

«Πρέπει να μπορούμε να προβάλλουμε τα επιτεύγματά μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι πολιτικοί ηγέτες έχουμε την ευθύνη να εγγυόμαστε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε το καλύτερο μέλλον ώστε τα ταλέντα να μπορούν να κυκλοφορούν και να προσφέρουμε σε ολόκληρο τον κόσμο ό,τι εκείνοι μπορούν να προσφέρουν».

Ερό: «Η απάντηση είναι η ενότητα»

Νωρίτερα, ο υπουργός Εξωτερικών, Ζαν-Μαρκ Ερό τόνισε ότι στις δηλώσει Τραμπ η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να απαντήσει «με ενότητα».

Σύμφωνα με τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών, που αντέδρασε κυρίως στη δήλωση Τραμπ ότι η Βρετανία «είχε δίκιο» όταν αποφάσισε να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, «η καλύτερη απάντηση στη συνέντευξη του Αμερικανού προέδρου είναι η ενότητα των Ευρωπαίων, είναι να συστήσουν κοινό μέτωπο».

Και αναφερόμενος στις θέσεις του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ όσον αφορά τις σχέσεις με τη Ρωσία, το Ουκρανικό ή τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, ο Ζαν-Μαρκ Ερό τόνισε:

«Οι δηλώσεις του κ. Τραμπ υπενθυμίζουν τους λόγους για τους οποίους περιμένω με ανυπομονησία ο νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, που θα διαδεχθεί τον Τζον Κέρι, να αναλάβει γρήγορα τα καθήκοντά του για να τον συναντήσω, ώστε να μπορέσουμε να συζητήσουμε όλα τα σημαντικά θέματα».

Η διαχείριση των παγκόσμιων υποθέσεων απαιτεί «όλο και περισσότερη ρύθμιση», «διαβούλευση» και «πολυμερή συνεργασία» και «όχι την επιστροφή στον εθνικισμό και στην αντίληψη ο καθένας για τον εαυτό του», δήλωσε με έμφαση.

Ο αυστριακός Τύπος

Την αρνητική εντύπωση που προκάλεσαν στην Αυστρία οι δηλώσεις του νεοεκλεγέντος προέδρου των ΗΠΑ μεταφέρουν τα ΜΜΕ της χώρας.

Το Αυστριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΡΑ), μεταξύ άλλων αναφέρεται στις δηλώσεις της Φεντερίκα Μογκερίνι πως η Ε.Ε. θα τηρήσει τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το οποίο, όπως η ίδια τόνισε, εφαρμόζει τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από τη συμφωνία.

Αντίστοιχα, η δημόσια Αυστριακή Ραδιοφωνία αναφέρεται στις αντιδράσεις που υπάρχουν στις «προκλητικές», όπως τις χαρακτηρίζει, τοποθετήσεις του, επισημαίνοντας πως σε αντίθεση με την πλειονότητα των άλλων σχολίων, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον χαιρέτισε ιδιαίτερα τη δήλωση του μελλοντικού προέδρου των ΗΠΑ για πιθανή αμερικανο-βρετανική συμφωνία εμπορίου.

Τέλος, η εφημερίδα «Der Standard» παραθέτει αντιδράσεις από τη Μόσχα, σε σχέση με την αμφισβήτηση από τον Ντόναλντ Τραμπ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, αλλά και την αναφορά του στην πιθανότητα μείωσης των πυρηνικών οπλοστασίων.

ΝΑΤΟ: «Διατηρεί» την εμπιστοσύνη του

Το ΝΑΤΟ, πάντως, απέφυγε να πάρει άμεσα θέση, και με ανακοίνωση μετά τη συνάντηση του γενικού γραμματέα με τον Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, επανέλαβε «την απόλυτη εμπιστοσύνη του» στη διατήρηση «της ισχυρής δέσμευσης» των ΗΠΑ υπό την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Από τις 6 Δεκεμβρίου, ο Γενς Στόλτενμπεργκ είχε πει ότι έχει «απόλυτη εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν την ισχυρή τους δέσμευση στο ΝΑΤΟ, στους διατλαντικούς δεσμούς και τις εγγυήσεις ασφάλειας για την Ευρώπη».

Επίσης, στις 12 Ιανουαρίου, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ είχε πει ότι η διαβεβαίωση της διατήρησης της αμερικανικής εμπλοκής στο ΝΑΤΟ «είναι το ξεκάθαρο μήνυμα που έλαβα όταν μίλησα με τον Ντόναλντ Τραμπ λίγες ημέρες μετά την εκλογή του».

Διαβάστε περισσότερα

Οριακή μείωση του ελληνικού εμπορικού στόλου τον Νοέμβριο

Οριακή μείωση του ελληνικού εμπορικού στόλου τον Νοέμβριο

Μείωση κατά 0,1% σημείωσε τον Νοέμβριο του 2016 η δύναμη του ελληνικού εμπορικού στόλου, σε σύγκριση με την αντίστοιχη δύναμη του Νοεμβρίου 2015.

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ο αριθμός των πλοίων που έφεραν την ελληνική σημαία τον συγκεκριμένο μήνα ανέρχονταν σε 1.833, ακριβώς κατά ένα λιγότερα από το 2015.

Από αυτά τα 622 ήταν επιβατηγά, τα 520 δεξαμενόπλοια, τα 448 φορτηγά και τα 243 άλλων κατηγοριών.

Αντίθετα αύξηση κατά 0,7% παρουσίασε η ολική χωρητικότητα από πλοία 100 ΚΟΧ και άνω.

Διαβάστε περισσότερα

Τουρκικά μαχητικά F-16 πέταξαν πάνω από το Αγαθονήσι

Τουρκικά μαχητικά F-16 πέταξαν πάνω από το Αγαθονήσι

Τουρκικά μαχητικά F-16 πέταξαν σήμερα το μεσημέρι πάνω από τρία ελληνικά νησιά.

Συγκεκριμένα, δύο τουρκικά F-16 και δύο 2 F-4 εισήλθαν στις 13:50 το μεσημέρι της Δευτέρας στο FIR Αθηνών νοτίως της Λέσβου. Τα δύο F-16 πραγματοποίησαν στις 14:14 υπέρπτηση πάνω από το Μακρονήσι, στις 14:15 πάνω από τους Ανθρωποφάγους και στις 14:17 πάνω από το Αγαθονήσι.

Κάθε υπέρπτηση ήταν σε ύψος 19.000 ποδών.

Τα τέσσερα αεροσκάφη βγήκαν από το FIR Αθηνών νοτιοανατολικά της Σάμου στις 14:18.

Διαβάστε περισσότερα

Αρσενική μαϊμού «πιάστηκε στα πράσα» να προσπαθεί να κάνει σεξ με θηλυκά ελάφι(α)! [vds]

Αρσενική μαϊμού «πιάστηκε στα πράσα» να προσπαθεί να κάνει σεξ με θηλυκά ελάφι(α)! [vds]

Ιάπωνες και Γάλλοι επιστήμονες βιντεοσκόπησαν στη φύση μια άγρια αρσενική μαϊμού μακάκο, που προσπαθούσε να ζευγαρώσει όχι με ένα αλλά με δύο θηλυκά ελάφια (διαδοχικά, όχι ταυτόχρονα!), καβαλώντας πάνω στις πλάτες τους σε στιλ ροντέο.

Πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση απόπειρας σεξουαλικής επαφής ανάμεσα σε διαφορετικά είδη ζώων και η δεύτερη φορά που κινηματογραφείται κάτι τέτοιο.

Τελικά ο νεαρός μακάκος -που ήταν χαμηλά στην άτυπη ιεραρχία των αρσενικών της ομάδας του και μάλλον είχε απελπιστεί επειδή δεν μπορούσε να βρει σύντροφο από το είδος του- δεν τα κατάφερε σε καμία από τις δύο προσπάθειές του για συνουσία, αν και εκσπερμάτωσε στην πλάτη του ενός ελαφιού. Παρόλα αυτά, πρόλαβε να αποκτήσει αίσθημα ιδιοκτησίας, καθώς φάνηκε να ζηλεύει, όταν αργότερα άλλες ανταγωνίστριες μαϊμούδες επίσης γυρόφερναν τα δύο ελάφια.

Στο παρελθόν, έχουν αναφερθεί παρεμφερείς «αταίριαστες» περιπτώσεις, όπως ελέφαντες να προσπαθούν να ζευγαρώσουν με ρινόκερους, ενυδρίδες με κορμοράνους, φώκιες με πιγκουίνους και χιμπατζήδες με βατράχους!

Το νέο περιστατικό καταγράφηκε στη νήσο Γιακουσίμα στα νότια της Ιαπωνίας και οι ερευνητές, με επικεφαλής την Μαρί Πελέ του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ζωολογίας «Primates».

Παραμένει ασαφές γιατί οι μακάκοι ενίοτε καταφεύγουν σε αυτή τη συμπεριφορά (μάλλον για λόγους σεξουαλικής στέρησης) και αν κερδίζουν κάτι. Πάντως τα δύο είδη έχουν αναπτύξει σχέσεις, καθώς τα ελάφια τρώνε στο έδαφος τα φρούτα που οι μαϊμούδες ρίχνουν από τα δέντρα και οι τελευταίες καμία φορά πηδάνε στις πλάτες των ελαφιών με παιχνιδιάρικη διάθεση (που φαίνεται πως κάποιες φορές δεν μένει μόνο παιχνιδιάρικη...).

Διαβάστε περισσότερα

Νύφη ετών... 8: Η φρίκη της κλεμμένης παιδικής αθωότητας [photos+vds]

Νύφη ετών... 8: Η φρίκη της κλεμμένης παιδικής αθωότητας [photos+vds]

Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, όπως αυτή της Συρίας, η κατάσταση περιπλέκεται έντονα, λόγω του πολέμου και της προσφυγιάς, καθώς για πολλές ξεριζωμένες οικογένειες ο «γάμος» φαντάζει λύση προστασίας των κοριτσιών από τη φτώχεια και την εκμετάλλευση.

Πριν μερικές ημέρες η οργάνωση Save the Children, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιού για τους γάμους των κοριτσιών σε πολύ παιδική ηλικία έδωσε στη δημοσιότητα σοκαριστικά στοιχεία. Ένας τέτοιος γάμος στερεί από τα κορίτσια την ευκαιρία για μόρφωση, καθώς επίσης αυξάνει τους κινδύνους να υποστούν τραυματισμούς κατά τον τοκετό ή ακόμη και να πεθάνουν, αν κάνουν παιδιά προτού το σώμα τους είναι ανατομικά έτοιμο.

«Τα κορίτσια που παντρεύονται πολύ νωρίς συχνά δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο, είναι πιο πιθανό να πέσουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, κακοποίησης και βιασμού. Μένουν έγκυες και εκτίθενται σε σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες, περιλαμβανομένου του ιού HIV», τόνισε η διευθύνουσα σύμβουλος της Save the Children Χέλε Τόρνινγκ - Σμιτ.

Η έκθεση που τιτλοφορείται «Και το τελευταίο κορίτσι» βαθμολογεί τις χώρες με βάση την εκπαίδευση, τους παιδικούς γάμους, τις εγκυμοσύνες εφήβων, τους θανάτους στη γέννα και τον αριθμό των γυναικών που κατάφεραν να εκλεγούν στη Βουλή. Το Τσαντ, η Νιγηρία, η Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, το Μάλι και η Σομαλία είναι στο τέλος της λίστας.

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι συγκρούσεις, η φτώχεια και οι ανθρωπιστικές κρίσεις είναι σημαντικοί παράγοντες που αφήνουν τα κορίτσια εκτεθειμένα στον γάμο σε πολύ μικρή ηλικία.

Κορίτσια ηλικίας μόλις 10 ετών υποχρεώνονται να «παντρεύονται» πολύ μεγαλύτερους άνδρες σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, η Υεμένη, η Ινδία και η Σομαλία και άλλες.

Ιδού μερικές ιστορίες κοριτσιών την τελευταία πενταετία που αναγκάστηκαν να παντρευτούν με άνδρες πολύ μεγαλύτερούς τους και προκαλούν σοκ, φρίκη, θλίψη, καθώς κάποιες από αυτές πλήρωσαν με τη ζωή τους...

Η ιστορία της Νάντα που έγινε σύμβολο 

Το γύρο του κόσμου είχε κάνει το 2013 η κραυγή της 11χρονης τότε Νάντα Αλ Αχντάλ από την Υεμένη, η οποία εξελίχθηκε σε σύμβολο για τα διακιώματα των γυναικών και των παιδιών

«Αν με παντρέψετε, θα αυτοκτονήσω»... φώναζε, καταγγέλλοντας ότι οι γονείς της την αναγκάζουν να παντρευτεί τον άνθρωπο που έχουν επιλέξει για σύζυγό της, απειλώντας την πως αν δεν το κάνει θα την σκοτώσουν.

Η 11χρονη έφυγε από το σπίτι και βρήκε καταφύγιο στο σπίτι του θείου της, ο οποίος υποστηρίξε την επανάστασή της.

 «Προτιμώ να πεθάνω, παρά να παντρευτώ» ήταν η απάντησή της, υπογραμμίζοντας πως στην ίδια θέση βρίσκονται πολλά άλλα κορίτσια στη χώρα της.
 
«Δεν έχω ζήσει, δεν έχω μορφωθεί. Δεν έχουν καμία συμπόνια; Προτιμώ να είμαι νεκρή, προτιμώ να πεθάνω. Προτιμώ να ζω με το θείο μου παρά με αυτούς τους ανθρώπους. Με απείλησαν ότι θα με σκοτώσουν αν πάω στο θείο μου. Τι είδους άνθρωποι απειλούν έτσι τα παιδιά τους; Θα είναι χαρούμενοι αν με παντρέψουν παρά τη θέλησή μου; Άντε παντρέψτε με και εγώ θα αυτοκτονήσω. Δεν πάω πίσω μαζί τους. Δεν πάω. Σκοτώνουν τα όνειρά μας, σκοτώνουν ό,τι έχουμε μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό είναι εγκληματικό, απλά εγκληματικό».

«Με πάντρεψαν στα 13 μου με έναν 70άρη»

H Μereso από την Τανζανία διηγήθηκε στο CNN τη δική της προσωπική ιστορία. «Στις κοινότητες της φυλής των Μασάι, όπως η δική μου, ο γάμος των μικρών κοριτσιών είναι κάτι σύνηθες. Παντρεύτηκα στα 13 μου έναν άνδρα που ήταν 70 ετών. Έγινε κατά τη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων. Ο πατέρας μου είπε στο σχολείο μου ότι πέθανα. Ακόμη και αν δεν το είχε κάνει θα ήμουν αναγκασμένη να το εγκαταλείψω, όταν έμεινα έγκυος γιατί έτσι επέβαλε τότε ο νόμος», είπε η Mereso.

«Γέννησα το πρώτο μου παιδί μέσα σε ένα χρόνο. Δεν είχα καμία επαγγελματική προγεννητική φροντίδα και στη γέννα μου δεν υπήρχε γιατρός. Έπρεπε να βασιστώ στον σύζυγό μου και στις άλλες συζύγους τους για οδηγίες. Ήταν μία πολύ επώδυνη εμπειρία. Κάθε φορά που έμενα έγκυος ένιωθα φρικτά και φοβόμουν. Λόγω όλων αυτών των δύσκολων τοκετών είχα δυσκολίες στο να ελέγξω την αιμορραγία μου και πονούσα στην ούρηση»

Σήμερα η Mereso είναι 32 ετών και έχει πέντε παιδιά.

«Μερικές φορές ο γάμος είναι ένας τρόπος να δημιουργήσεις σχέσεις. Είναι όμως και ένας τρόπος για να βγάλεις χρήματα», εξήγησε.

«Οι γονείς μου πήραν μεγάλο χρηματικό ποσό από τον σύζυγό μου και εκείνος με πήρε για να γίνω μία από τις συζύγους του. Με χτυπούσε συχνά και έτσι αποφάσισα να το σκάσω και να γυρίσω πίσω στο χωριό μου. Όμως ο πατέρας μου και ο αδελφός μου, μού είπαν ότι η τιμή μου έχει πληρωθεί και αυτό δεν ήταν πλεόν το σπίτι μου. Έτσι έπρεπε να επιστρέψω στο σύζυγό μου.», συνέχισε.

Τελικά με τη βοήθεια μίας εθελόντριας στην Young Women's Christian Association (YWCA) κατάφερε να βρει καταφύγιο στην πόλη Αρούσα, όπου μέσα από φιλίες και εργασία ανέκτησε την αυτοπεποίθησή της και έμαθε να αυτοπροστατεύεται. Μάλιστα, ξεκίνησε την δική της εκστρατεία για την προώθηση της αξίας των κοριτσιών πέρα από το γάμο, το δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία.

«Ο αδελφός μου μού έλεγε ότι έκανα λάθος που άφησαν τον άνδρα μου. Βλέποντάς με όμως τώρα που πουλάω παραδοσιακά κοσμήματα και ρούχα των Μασάι άρχισε να σέβεται την επιλογή μου. Δεν με χτυπά πια, ενώ και η μητέρα μου νιώθει περήφανη για μένα. Είναι χαρούμενη που επέστρεψα στη ζωή της». 

Συρία: Πόλεμος και προσφυγιά τις «παντρεύουν» από τα 12

Οι γάμοι παιδιών παρουσιάζει αύξηση ανάμεσα στους πρόσφυγες από τη Συρία. Χωρίς άλλα μέσα να ζήσουν τις οικογένειές τους, οι γονείς αναγκάζουν τα παιδιά τους να παντρευτούν από τα 12.

Ντυμένη με ένα ανοιχτό ροζ χιτζάμπ η 16χρονη «Ρίμε» (δεν είναι το πραγματικό της όνομα) κάθεαι ήσυχα στην τάξη της, την ώρα που έρχεται ένα ακόμη κορίτσι. Είναι εκεί για να παρακολουθήσουν μάθημα για γυναίκες πρόσφυγες και κορίτσια ώστα να τις βοηθήσει να κατανοήσουν τους κινδύνους από τους γάμους σε παιδική ηλικία.

Οι τάξεις αυτές έχουν συσταθεί από την οργάνωση Save the Children charity και όλα τα κορίτσια που παρακολουθούν είναι παντρεμένα από πολύ μικρά. Η Ρίμε παντρεύτηκε στα 15 της. «Ποτέ δεν ήθελα να παντρευτώ μικρή. Πήγαινα σχολείο στη Συρία, αλλά όταν άρχισαν τα δύσκολα, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι πρέπει να παντρευτώ», διηγείται στο BBC.

Τα νεαρά κορίτσια προσφύγων αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο να παντρευτούν σε μικρή ηλικία καθώς οι οικογένειές τους δεν έχουν το δικαίωμα εργασίας σε πολλές χώρες στις οποίες μεταναστεύουν, κάτι που τους οδηγεί σε οικονομική απόγνωση.

Σύμφωνα με έκθεση του Πανεπιστημίου του Λιβάνου, ένα 23% των κοριτσιών – προσφύγων από τη Συρία είναι ανήλικες νύφες.

Η Ρίμε μιλά για την παιδική της ηλικία που δεν θα ξανάρθει ποτέ πίσω. «Στην αρχή ήταν δύσκολο το να είμαι μακριά από την οικογένειά μου. Δεν ήξερα τίποτα για το πώς είναι να είσαι παντρεμένη. Δεν ήξερα να μαγειρεύω. Αλλά τώρα είναι Οκ», τονίζει. Όμως, μιλώντας για το παιδί και την δύσκολη εγκυμοσύνη της, μάλλον τα πράγματα δεν είναι και τόσο... ΟΚ Είναι ξεκάθαρο ότι είναι ένα κόρίτσι μόνο, μακριά από το σπίτι της με ένα παιδί που δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει.

Στις αγροτιές της Συρίας μπορεί οι παιδικοί γάμοι να υφίστανται, όμως ο πόλεμος έκανε τα πράγματα χειρότερα. Με τις οικογένειες να αγωνίζονται για τα προς το ζην, πολλά μικρά κορίτσια αντιμετωπίζουν την προοπτική ενός γάμου και μίας γέννας στην πιο τρυφερή τους ηλικία.

Η ιστορία της Σάρα, 18 ετών σήμερα, αντικατοπτρίζει τη ζωή πολλών συζύγων εν μέσω εμφυλίου: είναι οι νοσοκόμες των τραυματιών ή ασθενών συζύγων τους. Όμως εκείνη έπρεπε να το κάνει σε πολύ μικρότερη ηλικία. 

Εκείνη 15 εκείνος... 90!

Ο γάμος ανήλικων κοριτσιών παρατηρείται και στη Σαουδική Αραβία, όπου οι άντρες αγοράζουν τις νύφες από τις οικογένειές τους. Υπάρχουν νόμοι που επιτρέπουν γάμους, όπου η νύφη μπορεί να είναι μόλις 9 χρονών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν πριν από τρία χρόνια ο γάμος μίας 15χρονης με έναν 90χρονο είχε προκαλέσει σάλο στη διαδικτυακή κοινότητα.

Ορισμένοι Σαουδάραβες αναρωτήθηκαν εάν η περίπτωση αυτή θα έπρεπε να χαρακτηριστεί ως διακίνηση ή παιδοφιλία, καθώς ο άντρας πλήρωσε περίπου 17.000 δολάρια για την εξαγορά της νύφης από την οικογένειά της.

Δημοσιεύματα τότε είχαν γράψει ότι τη νύχτα του γάμου το κορίτσι ήταν τόσο σοκαρισμένο που κλείδωσε τον ηλικιωμένο άντρα της έξω από την κρεβατοκάμαρα και στη συνέχεια δραπέτευσε, πηγαίνοντας πίσω στην οικογένειά της.

Νύφες ετών οκτώ στην Υεμένη - Δύο τραγικές ιστορίες

Και στην Υεμένη τα μισά κορίτσια παντρεύονται πριν ενηλικιωθούν, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις η ηλικία γάμου μπορεί να είναι μόλις τα 8 χρόνια. Το κράτος επίσημα έχει ορίσει ως κατώτατη ηλικία γάμου τα 15, αλλά πολλές φυλές παραβιάζουν συστηματικά το νόμο.

H πιο τραγική ιστορία ήταν αυτή  μίας 8χρονης που πέθανε από εσωτερική αιμορραγία τη νύχτα του... γάμου της με τον ... 40χρονο σύζυγό της. 

Το κορίτσι που το μόνο που έγινε γνωστό για αυτό ήταν το όνομά του, Rawan, είχε παντρευτεί τον κατά 5 φορές μεγαλύτερό της στην επαρχία Χατζάχ στα βόρεια της χώρας. 

«Τη νύχτα του γάμου της υπέφερε από αιμορραγία και ρήξη μήτρας που προκάλεσε το θάνατό της. Διακομίστηκε στο νοσοκομείο, αλλά οι γιατροί δεν κατάφεραν να τη σώσουν

Στη χώρα τον περασμένο Μάρτιο ένας ακόμη τέτοιος γάμος είχε τραγική κατάληξη. Μία 13χρονη πέθανε κι αυτή από αιμορραγία, τέσσσερις ημέρες αφού εξαναγκάστηκε σε γάμο με έναν άνδρα με τα διπλάσια χρόνια της, όπως ανέφερε οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η Ελχάμ Άσι εξέπνευσε σε νοσοκομείο της Υεμένης από σκισίματα στα γεννητικά της όργανα και ακατάσχετη αιμορραγία.

Η 13χρονη ήταν θύμα μίας πρακτικής στην χώρα όπου ο γάμος γίνεται μετά από συμφωνία δύο ανδρών να παντρευτούν τις αδελφές των άλλων προκειμένου να μην πληρώνουν υψηλά ποσά για τις νύφες,

Οι ανήλικες νύφες είναι ευρέως διαδεδομένη διαδικασία στην Υεμένη και έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων, που ασκούν πιέσεις στην κυβέρνηση της χώρας για να θέσει εκτός νόμου τους γάμους παιδιών.

«Πώς ξέφυγα από τον αλκοολικό γέρο σύζυγό μου»

Μία ακόμη σκληρή ιστορία είναι αυτή της Myness. Ζούσε με τη γιαγιά της στο Μαλάουι, όταν συνάντησε τον άνδρα που θα γινόταν ο σύζυγός της.

«.Ημουν μόλις 13 ετών. Μία φίλη μου που ήδη είχε βρει σύζυγο με έπεισε να παντρευτώ», θυμάται.

Όσο σοκαριστικό κι αν φαίνεται, η Myness δέχθηκε να παντρευτεί εναν άντρα που θα μπορούσε να είναι παππούς της. Και το χειρότερο; Ήταν αλκοολικός.

Η Myness, που ζούσε σε συνθήκες εξαθλίωσης με τη γιαγιά της, η σκέψη στο να γίνει η ζωή τους λιγότερο αβάσταχτη ήταν ένα κίνητρο για να την πείσει να αφήσει το σχολείο, προκειμένου να παντρευτεί.

«Μία μέρα μία φίλη μου ήρθε και με ρώτησε γιατί υποφέρω», θυμάται. «Η ζωή ήταν πολύ δύσκολη στο σπίτι,. Δεν είχαμε ούτε σαπούνι. Εκείνη μού είπε ότι θα ήταν καλύτερα να παντρευόμουν όπως εκείνη, και έτσι ο άνδρας μου να φροντίζει για όσα είχαμε ανάγκη», πρόσθέτει.

«Υποσχέθηκε να μου προσφέρει μία καλύτερη ζωή και να μην ξαναπεινάσω ποτέ, να με φροντίζει, να μου δίνει ό,τι χρειάζομαι και έτσι δέχτηκα», αναφέρει χαρακτηριστικά. Όμως η ζωή μετά το γάμο άλλαξε εντελώς και δεν ήταν αυτό που περίμενε. Όχι μόνο ήταν αλκοολικός και σπαταλούσε αλόγιστα τα χρήματα που κέρδιζε, άφηνε την μικρή σύζυγό του να πεινάει.

«Δεν κράτησε καμία υπόσχεση. Όταν τον ρώτησα για τα χρήματα, μού είπε ότι πλήρωσε τα χρήματα που χρειάζονταν για την προίκα μου. Μετάνιωσα. Εύχομαι να μην το είχα κάνει ποτέ. Όμως ήμουν αβοήθητη και κανείς δεν μου συμπαραστάθηκε», λέει η Myness.

Η γιαγιά της που ήταν υπεύθυνη να επιτρέψει το γάμο της Myness εξοργίστηκε, αλλά δεν ήξερε τι να κάνει για να την πάρει πίσω. Όμως η τύχη της χαμογέλασε όταν πήρε τα αποτελέσματα των εξετάσεών της και αφού αποφοίτησε από το σχολείο επέστρεψε στη γιαγιά της.

«Μου βρήκαν σύζυγο στα 12. Δεν ήμουν ευτυχισμένη»

«Μου βρήκαν σύζυγο όταν ήμουν 12 ετών. Δεν ήθελα να παντρευτώ σε αυτή την ηλικία, αλλά ο πατέρας μου μου είπε ότι δεν υπήρχε κανείς για να με φροντίσει, αφού η μητέρα μου δεν ήταν εκεί. Δεν ήμουν ευτυχισμένη, έκλαιγα. Δεν μπορούσα να συνηθίσω τι σημαίνει γάμος.

Η οικογένεια του αγοριού ήρθε στο σπίτι μου και με ζήτησαν σε γάμο. Ήταν σωματώδης, αλλά δεν γνώριζα πόσο χρονών ήταν. 

Όταν έμεινα έγκυος ο σύζυγός μου με εγκατέλειψε. Όταν γέννησα δεν πήγα σε κλινική, γέννησα στο σπίτι. Πήγα σε κλινική όταν ήμουν έγκυος, αλλά δεν μπόρεσα να ξαναπάω. Η γέννα κράτησε έξι ημέρες.

Τώρα που κοιτάζω πίσω έχω ανάμικτα συναισθήματα. Νιώθω θλίψη αλλά μετά από όλα αυτά τα βάσανα, είδα το μωρό μου και ένιωσα ευτυχισμένη. Αλλά νιώθω και τόσο πολύ οργή. Όταν ακούω ότι κάποιο κορίτσι παντρεύεται δίνω συμβουλές. Δεν θέλω καμία κοπέλα να περάσει αυτά που πέρασα εγώ. Εάν τα κορίτσια πάνε στο σχολείο μπορούν να έχουν μια καλύτερη ζωή. Οι φίλες μου πάνε στο σχολείο και νιώθω πολύ άσχημα που εγώ δεν μπορώ». 

Όπως εκτιμά η UNICEF, ο αριθμός των «παντρεμένων» ανήλικων κοριτσιών θα αυξηθεί από τα 700 εκατομμύρια που είναι σήμερα στα 950 εκατομμύρια μέχρι το 2030.

Διαβάστε περισσότερα